Het leven van een albino gaat zeker niet over rozen (CongoForum)

GOMA – Albino’s blijven het moeilijk hebben in Congo. Deze medeburgers worden nog steeds op alle vlakken gemarginaliseerd zonder dat ook maar enige overheid of humanitaire organisatie er iets aan doet. Dat is een oud zeer. Albino’s sterven soms bij gebrek aan verzorging als ze te maken krijgen met huidkanker.

CongoForum kon hierover spreken met mevrouw Leah Ziraji (27), een albino uit Goma in Noord-Kivu. Deze moeder van twee is de coördinatrice van de beweging ‘Compassion Albinos’ in Noord-Kivu.

“Ik ben er bijzonder fier op albino te zijn, ook al betekent dat ik behoor tot een groep die vaak in de maatschappij gemarginaliseerd wordt”, legt Leah uit. “De gemeenschap zou begrip moeten hebben voor ons. Ook wij zijn schepsels van God. Ik ben er mee opgehouden om mezelf weg te steken wegens mijn huid. Albino zijn betekent in zekere zin een handicap hebben maar we moeten er nu eenmaal mee leven. Het is niet onze schuld dat we albino zijn.”

Gemarginaliseerd in de familie

De marginalisering van albino’s begint al binnen de eigen familie. Koppels die een albinokindje krijgen, accepteren vaak niet dat dit een mens is zoals een ander. “Als je zelfs niet door je familie aanvaard wordt, wie zal je dan wel aanvaarden? Dat is een bijzonder pijnlijk gegeven waarmee wij als albino’s geconfronteerd worden.”

“De Congolese staat doet ook niets om zich over de albino’s te ontfermen. Er zijn wetten over gehandicapten maar ze worden niet toegepast. Ik wil de Congolese overheid vragen om aan de albino’s te denken door ervoor te zorgen dat alle burgers ook de rechten van deze mensen zouden erkennen.”

“Wij vragen aan de Congolese regering onze rechten te doen respecteren want wij lijden en de bevolking respecteert ons absoluut niet. De bestaande wetten worden niet in de praktijk gebracht of nageleefd. Soms worden we wel eens op provinciaal niveau ontvangen maar op onze verzuchtingen wordt door de overheid vaak niet eens gereageerd.”

Weeshuis

Leah Ziraji is gehuwd met een niet-albino en slaagde er drie jaar geleden in een weeshuis op te richten. Dat project zorgt voor weeskinderen, in het bijzonder voor kinderen die door hun ouders verstoten zijn en die nergens terecht kunnen. “Vele albinokinderen worden door hun families verstoten. Wij nemen die kinderen bij ons op. Vandaag heb ik de hoede over 30 albino’s en 10 niet-albino’s om hen te beschermen tegen marginalisering. Het opduiken van het coronavirus heeft het lijden van die kinderen nog een stuk zwaarder gemaakt. Ze hebben niets te eten, ze leven niet meer samen en zijn nu bij gastfamilies. Maar sommigen van hen slagen er niet in zich daar aan te passen.”

Hulp gevraagd

Deze jonge vrouw uit Goma roept de regering, de humanitaire organisaties, alle mensen van goede wil op om de albino’s ter hulp te snellen. “Vele albino’s hebben huidkanker en hebben ook aangepast voedsel nodig. Twee van hen zijn al gestorven als gevolg van het ontbreken van die specifieke hulp. Ik herinner me hoe ik in de kantoren van de provinciale regering hulp ging vragen. Zonder gunstig gevolg. Dat ze ons nu toch eens ook als mensen beschouwen!”

De uitdagingen voor de albino’s zijn enorm. Niettemin blijft Leah er de moed in houden. Ze blijft erop rekenen dat deze mensen de hulp en ondersteuning zullen krijgen waar ze recht op hebben.

© CongoForum – Paulin Munyagala, 16.07.20 (PVb)

Beelden – bron: CongoForum / Congolese pers