De inwoners van België

Taal

In België wonen er twee grote gemeenschappen: de Vlamingen, in het noorden, spreken Nederlands en de Walen, in het zuiden, spreken Frans. Brussel is tweetalig, maar toch hebben de meeste inwoners Frans als moedertaal. In het uiterste oosten van het land wonen er Duitstaligen. De Nederlandstaligen, Franstaligen en Duitstaligen vormen drie autonome gemeenschappen met elk hun eigen taal- en cultuurbeleid.

Verkiezingen

In België geldt de stemplicht.

Onderwijs

Je moet in België 12 jaar naar school gaan, van 6 tot 18 jaar. De meeste jongeren studeren gemiddeld af op 23 jaar, wat België na het Verenigd Koninkrijk tot Europees koploper maakt. Elk jaar neemt het aantal academici in België toe.

Godsdienst

De godsdienstvrijheid wordt door de Grondwet gewaarborgd. De meeste Belgen zijn katholiek. Maar er wonen ook aanhangers van andere godsdiensten: islamieten, protestanten, joden en orthodoxen.

Sociale zekerheid

Zoals andere landen in de Europese Unie telt België alsmaar kleinere gezinnen (de vruchtbaarheidsgraad bedraagt 1,56 kinderen per vrouw) en wordt het geconfronteerd met de vergrijzing van zijn bevolking, waarvan 15% ouder dan 65 is. Toch is de samenleving gebaseerd op solidariteit en is er een stevig socialezekerheidsstelsel uitgebouwd: iedereen heeft recht op kinderbijslag, pensioen, ziekteverzekering, werkloosheidsuitkeringen en betaalde vakantie.

Levensverwachting

De levensverwachting voor Belgische mannen is 75 jaar, die voor de vrouwen 81. In 2002 waren er 1.083 honderdjarigen in België.

Werk

De Belgen werken in de landbouw, industrie, dienstensector (banken, hotels, kinderdagverblijven,…), informatica en het onderzoek. Talrijke vrouwen werken buitenshuis en de kinderopvang is goed georganiseerd en wordt streng gecontroleerd.

Gebruik van de media

Zowat het hele land is aangesloten op het kabelnet. De diverse kabelmaatschappijen bieden in totaal 41 zenders aan. Elk gezin ontvangt via de kabel 30 zenders. Naast de Franstalige en de Vlaamse openbare omroep telt België nog drie commerciële zenders, twee in het Nederlands en een in het Frans, zonder de lokale televisiezenders. Ook wat de radio betreft, zijn er openbare, private en lokale zenders. De geschreven pers wil alle levensbeschouwingen in België aan bod laten komen. Buitenlandse kranten en tijdschriften worden op grote schaal verspreid, vooral in Brussel.

Typisch Belgisch…

België wordt opgedeeld door taalgrenzen en kent meer dan één socio-economische realiteit en culturele identiteit, maar kiest voor een vreedzame oplossing van de conflicten die soms uit deze diversiteit voortvloeien. Dat is het bewuste 'Belgische compromis'.

Het is ook bekend dat de Belgen geboren worden met 'een baksteen in de maag'. Zij investeren aanzienlijk in hun woning en sinds enkele jaren wordt er volop gerenoveerd.

De multiculturele samenleving

Bijna 8% van de Belgische bevolking behoort tot een andere nationaliteit. Die aanwezigheid van talrijke vreemdelingen is niet verwonderlijk. België is een klein land met open grenzen voor een vrij verkeer van personen, goederen en diensten, waar de intensieve economische activiteit zowel op West-Europa gericht is als op de wereld. Een dergelijk land wordt uiteraard gekenmerkt door het vlot en veelvuldig in- en uitreizen van vreemdelingen. Ook de talrijke Nederlanders, Duitsers, Luxemburgers en Fransen in de grensgebieden vormen daarvan een bewijs. Daarnaast verblijven er in België nog grote aantallen vreemdelingen uit verderaf gelegen gebieden, al dan niet met de bedoeling zich hier te vestigen. Alles samen maken deze andere nationaliteiten een niet onaanzienlijk onderdeel uit van de demografische, economische en culturele structuren van het land.

De statistieken in het licht van de etnische realiteit

In de statistieken en registers waarop de officiële cijfers gebaseerd zijn worden als vreemdeling enkel die personen opgenomen die niet de Belgische nationaliteit bezitten. Dat aantal is uiteraard beduidend lager dan het aantal etnische vreemdelingen. De verschillende naturalisatieprocedures waarin de voorbije jaren door de wetgever voorzien is, zorgen er immers voor dat vreemdelingen makkelijker de Belgische nationaliteit kunnen verwerven.

Historiek van de immigratie

Aan het begin van de 20e eeuw bestond zowat 3% van de bevolking uit vreemdelingen. 90% daarvan kwam uit onze buurlanden. Tussen de twee wereldoorlogen steeg dat aandeel tot 4%, voornamelijk vanwege de immigratie uit Italië en Oost-Europa.

Sinds 1936 is immigratie enkel nog mogelijk mits een dubbele arbeidsvergunning, toegekend aan de migrant zelf en aan de werkgever. De vergunning verplicht de immigrant om ten minste drie jaar in dezelfde bedrijfstak actief te blijven. Het gevolg is dat de migranten grotendeels blijven wonen in de regio waar ze zich aanvankelijk hebben gevestigd.

In de loop van de jaren zestig werden de vergunningen uitgebreid tot alle sectoren van de industrie en de diensten. Daardoor streken vooral in de grote steden eerst Spaanse en Griekse en later Marokkaanse en Turkse werknemers neer.

De vreemdelingen afkomstig uit onze buurlanden wonen voornamelijk in de grensgebieden. De internationale functies van Brussel lokken grote groepen welstellende vreemdelingen aan van diverse origine, die zich bij voorkeur vestigen in de betere buurten in het oosten en zuidoosten van de stad.

Godsdienst

De Belgische Grondwet waarborgt de vrijheid van godsdienst. De Staat erkent momenteel zes godsdiensten (naast, sinds 1993, een niet-confessionele gemeenschap): de rooms-katholieke godsdienst (de meerderheid van de gelovigen), de protestantse, orthodoxe, joodse en anglicaanse godsdienst en sinds 1976 ook de islam. Als gevolg van de golf van gastarbeiders is de islam momenteel qua aantal gelovigen de tweede godsdienst in België.

Bron: www.diplomatie.be – www.belgium.be